Zondag 12 oktober jl. mocht ik spreken in de prachtige kerk van Vreeland tijdens de verhalenvertelmiddag met als thema ‘Powervrouwen’. Een middag vol openheid, kracht en herkenning. Ik deelde mijn verhaal over Verbindingspracht, over hoe ik mijn hart volgde van communicatie en fondsenwerving naar het werken met ouders van kinderen met (een vermoeden van) autisme of andere ontwikkelingsuitdagingen. Of zoals ik het liever noem: kinderen met een uniek brein. In dit blog lees je de tekst van mijn lezing.
Onze volgende spreker is Monique Hoppenbrouwers, eigenaar van Verbindingspracht. Naast een loopbaan in communicatie en fondsenwerving volgde zij haar hart en werkt zij nu als ambulant begeleider en gehechtheidsspecialist binnen de Loekemeijermethode.
Vanuit haar ervaring als moeder en professional neemt Monique ons vandaag mee in haar lezing over verbinding, veiligheid en gezien worden, waarin ze vertelt over het begeleiden van kinderen met een uniek brein en de kracht van echte verbinding.
Wat fijn om hier vanmiddag te mogen zijn. Vanuit mijn praktijk Verbindingspracht begeleid ik ouders van kinderen met een uniek brein. Een brein dat soms wordt gelabeld met autisme, ADHD of hoogbegaafdheid. Maar eigenlijk gewoon een brein is dat nét even anders werkt, anders denkt, anders voelt. Daardoor hebben deze kinderen vaak bijzondere talenten.
Een beeld dat bij me opkomt als ik aan kinderen met een uniek brein denk is dat van een pluktuin. Een veld vol bloemen allemaal verschillend van kleur, vorm en geur.
Toch zou niemand zeggen: “Die roos is eigenlijk een tulp met een stoornis.”
Nee, we genieten van de diversiteit juist omdat ze elkaar aanvullen en samen een prachtig geheel vormen.
Maar als het gaat over kinderen met een ander brein, kijken we vaak wél door een medische bril. We zien gedrag dat afwijkt en willen het fixen en in een hokje plaatsen.
In plaats van: Wat heeft dit kind nodig?
vragen we vaak: Wat is er mis?
Maar wat als we het eens zouden omdraaien?
Wat als het kind niet hoeft te veranderen, maar de omgeving?
Wat als we de vraag stellen: Hoe kunnen wij zorgen dat dit kind zich veilig voelt en kan groeien op zijn eigen manier?
Veel kinderen met een uniek brein lopen vast in het onderwijs.
Ze denken en leren anders, hebben een scherp oog voor details, voelen intens en hebben soms moeite met de ongeschreven sociale regels.
Als school of omgeving daar niet op aansluit, krijgen ze vaak te horen dat ze lastig zijn, te druk, te stil, te gevoelig of juist te slim.
En als dat te vaak gebeurt, gaan ze zich aanpassen. Ze gaan maskeren.
Maskeren betekent: proberen om “gewoon” te lijken.
Ze observeren, kopiëren, spelen een rol.
Van buiten lijkt het goed te gaan, maar van binnen kost het bakken met energie.
En als je elke dag moet doen alsof, dan ben je aan het overleven, niet aan het leven. Deze kinderen komen thuis met buikpijn, hoofdpijn, zijn vaak verkouden of misselijk. Ouders gaan naar de huisarts maar er is geen medische reden te vinden.
Ik begeleid veel ouders van jongeren die dreigen uit te vallen op school of inmiddels thuiszitten.
Hun kinderen laten gedrag zien dat niet begrepen wordt door de omgeving, door school en door hun ouders. Ik leer ouders anders te kijken naar dat gedrag. Niet vanuit de kalenderleeftijd, maar vanuit de ontwikkelingsfase van gehechtheid.
Dan zie je iets bijzonders gebeuren. Ogen gaan open. Ouders krijgen weer vertrouwen. Snappen waar hun kind tegenaan loopt. Waarom school niet lukt en wat hij echt nodig heeft. Ze zien: dit is geen onwil, dit is onmacht.
Door aan te sluiten bij de juiste fase van de gehechtheid. Door te vertragen en verwachtingen bij te stellen. Door hun kind echt te horen en te zien. Door vertrouwen te hebben en het niet te willen oplossen. Door te verbinden ook als het lastig is, kan hun kind weer stapjes zetten. Niet door eraan trekken maar door de wil om stappen te zetten te laten ontstaan bij het kind zelf. Vanuit veiligheid en met vertrouwen in eigen kunnen.
En dan iets wat me diep raakt.
Een paar weken geleden schreef ik er een blog over waar op LinkedIn veel mensen op reageerden.
Uit recente onderzoeken blijkt dat 75% van de kinderen met autisme wordt gepest.
75 procent. Dat is vijf keer vaker dan bij andere kinderen. En ook die cijfers liegen er niet om. 19% van de kinderen op de basisschool geeft aan wel eens gepest te zijn.
Dat zijn geen cijfers. Dat zijn kinderen.
Kinderen die elke dag horen dat ze raar zijn. Die niet worden uitgenodigd op feestjes.
Die zich afvragen waarom ze er niet bij horen.
En ouders die hun kind zien lijden en zich machteloos voelen.
De gevolgen zijn groot. Pesten breekt iets vanbinnen.
Het tast het gevoel van veiligheid aan dat nodig is om te leren, te groeien, om simpelweg kind te zijn.
Sommige kinderen verliezen hun zelfvertrouwen, durven niet meer op straat te spelen. Anderen verliezen hun plezier in school of zelfs hun levenslust. En dat raakt mij, elke keer weer.
Daarom is mijn oproep vanmiddag simpel, maar belangrijk:
👉 Laten we kinderen met een uniek brein echt gaan zien.
Niet als uitzondering, niet als probleem, maar als onderdeel van die prachtige variatie die de wereld mooier maakt.
Laten we in Vreeland, op school en in ons gezin ervoor zorgen dat elk kind zich veilig, welkom en erkend voelt.
Dat begint bij kleine dingen.
Een luisterend oor.
Een kind écht aankijken.
Een leraar die zegt: “Ik zie dat dit moeilijk voor je is.”
Een ouder die de ruimte geeft om even niet te hoeven presteren.
Want pas als een kind zich gezien voelt, kan het leren, groeien en zich ontwikkelen.
En dan zie je iets magisch gebeuren:
Waar eerst overleven was, komt leven. 🌱
Dank jullie wel. 💛
Ben je nieuwsgierig naar de Loekemeijermethode en wil je weten wat het in jouw gezin kan betekenen? Neem dan gerust contact met mij op. Ik help je graag verder.
Op maandagavond 24 november geef ik weer een lezing. Deze keer voor Praat Lokaal Autisme in de bibliotheek in Mijdrecht.
Voor meer informatie, neem contact met mij op.
Reactie plaatsen
Reacties